005. Ty druha we mnie masz

   Zastanawiałeś się kiedyś nad tym, jak głęboka jest Twoja relacja z kimkolwiek? Oczywiście, że tak. Dla niektórych większym problemem jest interpretowanie znajomości, dla innych mniejszym, ale każdy o tym myślał.

 

  Zażyłość w kontakcie z innym człowiekiem często nas zobowiązuje i rani przy najdrobniejszych zmianach. Wiele osób w pewnym momencie zaprzestaje rozdzielania bliskich na grupy. Tyle, że jest to tylko ich własne złudzenie. Podświadome wmówienie i próba wyrobienia sobie antyselekcyjnego nawyku (hoho, brzmi mądrze :P). Każdy jest dla nas bardziej lub mniej ważny, a nasz mózg od razu to rekrutuje, nie musimy w tym uczestniczyć.
   Porównujemy. Rodziców do przyjaciół, rodzeństwo do znajomych, a ludzi ze szkoły do tych z pracy. Zastanawiamy się. Czy są naszym zdaniem inteligentni, zabawni, pasują do nas względem charakteru lub czy ich sposób bycia nam się podoba.
   Pamiętam, że gdy byłem młodszy, poznając kogoś zastanawiałem się, czy potencjalnie mógłbym się z tą osobą zaprzyjaźnić, zbliżyć się do niej. Teraz mam zagwozdkę, ponieważ brzmi to totalnie głupio, ale czy dziś nie robię dokładnie tego samego? Przecież poznając kogokolwiek w jakiś sposób go selekcjonujemy, sprawdzamy, czy nam odpowiada. Później koło tylko się toczy; zaczynamy miło kogoś postrzegać, spotykać się z nim i rozwijać znajomość. Przewidując ten bieg przy poznawaniu nowej osoby, automatycznie odpowiadamy sobie na pytanie czy chciałbym, by ta osoba przy mnie pozostała. Oczywiście, zazwyczaj jest to tylko w domyśle, gdyż nikogo nie poznamy po pięciu minutach rozmowy, a nie z każdą osobą kontakt nam się utrzyma lub nie jesteśmy na tyle otwarci, by kogoś przy sobie zatrzymać.
    Obecnie nie porównuję. Po prostu wiem kogo potrzebuję, by być szczęśliwym, i komu szczęście chciałbym zapewnić. Mam grupę osób, na których mi po prostu zależy, a są to nie tyle przyjaciele czy rodzina, co znajomi, którym nawet nie ufam. Lubię spędzać z nimi czas i chciałbym, by po prostu pozostali. Nieistotne, czy widuję się z nim raz na rok, czy codziennie. Niektórzy są dla mnie dużo ważniejsi - frazes - a z niektórymi zapewniam sobie rozrywkę, mimo to strata każdego z nich byłaby dla mnie adekwatnej miary koszmarem.
    Nie chodzi o to, by zniżyć każdego do jednej grupy "człowieka wokół mnie" i dla każdego być taką samą wersją siebie. Tym tak na prawdę ranimy osoby, które mimo wszystko powinny być dla nas na pierwszym planie. Skoro ktoś jest dla nas ważny,  musi o tym wiedzieć, a my nie możemy o tym zapominać.
    Choć, mówiąc o tym głośno, czasem tracimy tych mniej dla nas ważnych. Czy to nie paradoksalne, że otwartość przy rozmowie o poziomie relacji jest dla każdego nieprzyjemna? Bo przecież powiedzenie komuś, z kim spędza się często czas, że jest dla ciebie "tylko znajomym", to prawie tak jak uświadomienie kogoś, że jego los jest ci całkowicie obojętny. Wcale tak nie jest i myśląc o tym teraz dobrze o tym wiemy, ale słysząc coś takiego w rozmowie, mimowolnie czujemy się dziwnie. Nawet gdy odwzajemniamy taki poziom uczucia.
     Często w tym „grupowaniu” ludzi poważnie się mylimy, czy pomijamy zbyt wiele faktów. Inne rzeczy wychodzą po czasie, gdy w znajomość jesteśmy za bardzo zaplątani. Dlatego zdawania się na tą naszą podświadomą selekcję nie polecam. Możemy to przyrównać do pochopnego ocenienia kogoś i wypowiedzenia się na jego temat (a to właściwie nie to samo? O.o). Podświadomie ocenia każdy, ale wypowiadać się na czyjś temat bez przemyślenia i wzięcia innych niż narzuconych przez siebie opcji pod uwagę, po prostu nie należy.

___________________________________________________

Zapraszam do wypowiedzenia się i obserwowania, by być na bieżąco z dodawanymi notkami :)