003. Lumos, czyli jak nietypowo przeżyć wizytę duszpasterską

  Nie, nie będzie to fanowski tekst.

Źródło

   Wczoraj, czytając anonimowe, natknąłem się na historię dziewczyny, która postanowiła wrócić do lektury jaką jest Harry Potter. Niestety, na lekcji religii nieudolnie zostawiła książkę na górze otwartej torby. Katecheta uczący ją, bez jakiegokolwiek pytania wziął jej własność i zaczął pokazywać całej klasie, powtarzając o złym duchu siedzącym w książkach pani Rowling (jak i samych magicznych motywach). Dowiedziała się również takich faktów jak:
"*Siostra nauczyciela miała ze sobą w kościele jeden z tomów "Harry'ego Pottera". W pewnej chwili torebka spadła z jej ramienia i uderzyła głośno o posadzkę. To zło powieści tak ciążyło.
*Każdy fan "Harry'ego Pottera" w krótkim czasie staje się okultystą."
   No i, wzięło mnie na rozmyślenia, tudzież wspomnienia w związku z tym tematem (nienawidzę słowa „tudzież”, ale pasuje mi tu). Odtworzyłem w mrokach pamięci ostatnią wizytę duszpasterską w moim domu. W tamtym czasie, również mnie złapała ochota na czytanie tego tworu. Kiedy ksiądz - miły i młody - spytał nas o zainteresowania, od razu odpowiedziałem, że ostatnio głównie spędzam czas nad książkami. Prawdopodobnie obyłoby się bez zbędnego pytania, o aktualne papierowe ofiary, lecz mój brat jak zawsze, turbo niezamierzenie i niezłośliwie  rzucił: „Ostatnio czyta  'Harry’ego  Pottera'”.
Ksiądz zmierzył mnie wzrokiem, po czym zlecił mi uważanie na tą książkę, ponieważ zaklęcia w niej zawarte są prawdziwe. Utwierdziłem go w tym, że zdaję i zdawałem sobie z tego sprawę, a zaklęcia  nie są prawdziwe, lecz minimalnie zmienione z tych w teorii działających. Duchowny był do sprawy sto razy lepiej nastawiony niż ja. Sympatycznie opowiadał o tym, jak niszczył przez lata sobie wzrok czytając po nocach, a później powtarzał, bym nie był ufny wszystkiemu co czytam (jakbyśmy rozmawiali o internecie).
   Jednak, gdy rozmawiam z ludźmi wokół, dowiaduję się, że nie każdy miał tak pokojowe doświadczenia. Teorie spiskowe na temat tej lektury sprawiają, iż jest to jedna z najbardziej popularnych i kontrowersyjnych książek fantastycznych. To ile zła jest między stronami, jak książka manipuluje nas do wpadnięcia w wir niekończącego zachwycania się nią, czy jak jej fabuła wpływa na nasze postrzeganie dobra, jest dla niektórych bardziej śmieszne, dla innych mniej. Osoby, które przeczytały serię zdają sobie sprawę z jej niewinności. Sam motyw świata magii jest tak poboczny, jak i główny. Młode osoby mogą wynieść z niej nauki na takie tematy jak przełamywanie konwenansów, czy oddanie dla przyjaźni, o wybaczaniu mimo sprawionej przykrości nie wspominając. Nie chcę skupiać się na smutnej historii chłopca, wychowującego się w toksycznej relacji w domu, z chęcią zemsty na mordercy rodziców, a na pierwotnym temacie postu.
    
   Razi mnie niezgodność między duchownymi w dzisiejszym świecie. Wynajdywanie przeróżnych faktów wyssanych z palca na temat zwykłych utworów i przeinaczanie ich. Jedni twierdzą, że powieść „Hobbit” jest ok, gdyż magia w niej używana jest w celach szerzenia dobra, inni całkowicie ją wykluczają z listy książek wartych przeczytania, podczas gdy jest to tylko fabuła opowiadająca o przygodach krasnoludów. Ile ludzi, tyle opinii, ale czy osoby reprezentujące daną religię nie powinny być w swoim zdaniu jednoznaczni? 
Rozmyślanie nad sensem książek fantastycznych mija się z celem, bo jak wiadomo, są one zwykle całkowicie wymyślone. Dla ludzi, których to zwyczajnie bawi i podoba im się to.
Oceniając coś, zwyczajnie, spróbujmy zastanowić się nad tym odrzucając w argumentach swoje uprzedzenia, wiarę czy preferencje. Warto zadać sobie podstawowe pytanie: „Co z tego?”
___________________________________
Jeśli to przeczytałeś/aś – odnieś się. Chętnie zapoznam się z obcą opinią i wezmę ją pod uwagę =)